ตุ๊ ๒ หมายถึง (ถิ่น–พายัพ) น. พระ.
น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานในวงศ์ Gekkonidae หัวโตหางยาว หลายชนิดตีนเหนียวสามารถเกาะตามผนังเรียบได้ หลายชนิดร้องเสียงดัง ออกหากินในเวลากลางคืน ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่นตุ๊กแกที่พบตามบ้านเรือน (Gekko gecko) ตุ๊กแกบินหางเฟิน (Ptychozoon lionatum), พายัพเรียกต๊กโต, อีสานเรียก กับแก้. ว. มีลวดลายเป็นดอกดวงเลอะเทอะ เช่น ผ้าลายตุ๊กแก ตัวลายเป็นตุ๊กแก.
(๑) ดู แค้. (๒) ดู เก๋า.
ดู ตีนตุ๊กแก (๓).
[ตุ๊กกะ–] น. ของเล่นของเด็กซึ่งทําเป็นรูปคนหรือสัตว์เป็นต้น มักมีขนาดเล็กกว่าตัวจริง, ลักษณนามว่า ตัว; เงาที่ปรากฏเป็นรูปคนเล็ก ๆ เป็นต้น ในแววตา; ที่รับเพลาและข้อเสือเครื่องจักรเพื่อให้เที่ยง; ชื่อเสาที่ยันขื่อคัด; ตัวอย่างที่สมมุติขึ้นมาประกอบคําอธิบายหรือวินิจฉัยเป็นต้น เช่น ตั้งตุ๊กตามาดู.
น. ตุ๊กตาไม่มีขา ฐานโค้ง มีโลหะถ่วงอยู่ข้างในฐานเมื่อผลักให้ล้มแล้วจะกลับตั้งขึ้นมาได้เอง,โดยปริยายหมายถึงคนเจ็บไข้ที่ไม่ค่อยมีกําลังวังชา ประเดี๋ยวล้มนอน ประเดี๋ยวลุกนั่ง.
[–เสียกะบาน] น. ตุ๊กตาที่ใส่กระบะกาบกล้วยพร้อมทั้งเครื่องเซ่นผีแล้วนําไปวางไว้ที่ทางสามแพร่งหรือลอยนํ้า.
[ตุ๊กกะ–] น. ชื่อแร่ชนิดหนึ่งสีดําเหมือนนิล. (ปรัดเล).